Niet alleen mijn beelden hebben een verhaal. Ik zelf ook.
Beeldhouwen doe ik al sinds 2009. Het was echter jarenlang een hobby en heb ik lang naast mijn werk als toenmalige IT manager gedaan. Eind 2017 heb ik moeten stoppen met mijn werk in loondienst vanwege zwaar rugletsel na een ernstig ongeluk
jaren geleden.
In de jaren daarna lag ik uitgeschakeld thuis en heb ik heel veel tijd gehad om na te denken over waar ik nu echt blij van werd ondanks de fysieke beperkingen.
En dat is creatief bezig zijn.
Mijn wereld kwam helemaal tot stilstand toen ik niet alleen mijn baan en mijn sociale leven, maar ook mijn beeldhouwen moest opgeven in verband met chronische (zenuw) pijn. Lopen was bijna niet meer mogelijk.
Na drie zware rugoperaties in drie jaar tijd (tussen 2019 en 2022), ben ik in 2020 toch voor mijzelf begonnen. Sinds de 2023 als professioneel beeldhouwer. Geen gemakkelijke keuze, wel één waar ik heel blij van word. Het was en is een constante uitdaging om te denken in wat WEL kan.
Het leven is namelijk te kort om niet te doen waar je echt van houd.
Beeldhouwen is voor mij ook een vorm van emotionele verwerking. Wat mij betreft een gezonde en goede uitlaatklep voor het verwerken van ervaringen. Het werken met steen, en het overbrengen van je emoties in een beeld, stelt je in staat om dat te doen. Of die ervaringen nu positief of negatief zijn.
Zelfs, of juist, de uitdagende, of negatieve momenten, helpen je namelijk groeien, veerkracht te ontwikkelen en een gevoel van trots te ervaren over de obstakels die jij hebt overwonnen. Ook al zie je dat pas achteraf en zeker niet als je er middenin zit. Been there, done that, bought the t-shirt.
Dat werkt zo ook bij het maken van een beeld. Naast dat je in steen vangt wat woorden soms niet (goed) uit kunnen drukken, zie je ook niet het eindresultaat helder voor ogen als je midden in het creatieproces zit. En uiteindelijk komt het altijd goed, ofwel ‘alles sal reg kom’ zoals mijn oma altijd zei.
